Dag 11 – 29 april

6.30 uur – laatste dag Veni Vidi Venray. Zit in Casa Veni Vidi Venray om de laatste stukjes te schrijven. Daarna opruimen, al blijven de teksten en de foto’s aan de wanden voorlopig hangen tot een volgende artist in residence z’n intrek neemt in Schoutenstraatje 15.

11.37 uur – Martin Manders van Cultura Venray, de organisatie die dit project in het garen gesponnen heeft, komt afscheid nemen. Hij heeft mijn verblijf in Venray geëvalueerd in de vorm van een gedicht, dat hij me overhandigt. Een mooier cadeau had ik niet kunnen krijgen – zoiets persoonlijks heeft zóveel meer waarde dan een boekenbon, een bloemetje of een fles wijn. We spreken af dat we ook nog eens gaan nakaarten tijdens een etentje.

12.05 uur – haal m’n spullen op bij de b&b waar ik tien nachten heb geslapen. En neem afscheid van landlady Riny Creemers, waarmee ik een aantal bijzondere gesprekken heb gevoerd tijdens m’n verblijf. We spreken af contact te blijven houden.

12.20 uur – vertrek uit Venray, met de auto van m’n zus ditmaal – het weer is te slecht om te fietsen en ik heb enige haast: VVV – Roda JC begint om half drie.

12.23 uur – ik verlaat het beloofde land.

12.31 uur – ik zet voor het eerst in elf dagen weer voet op Horster bodem. Horst-sweet-Horst!

12.34 uur – thuis. Veni Vidi Venray zit er nu echt op. Of een uitvoerige nabeschouwing er hier nog van komt, weet ik niet. Ik denk eerlijk gezegd van niet: vanaf morgen zitten er alweer allerlei andere verplichtingen aan te komen. Maar voor nu: Veni Vidi Venray was fan-tas-tisch! Ik heb van werkelijk elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde genoten. Zoveel gezien, zoveel gedaan, zoveel mensen gesproken. Intensief was het wel. Veel intensiever dan ik van tevoren had kunnen denken. Met name de tijd die in het schrijven gaat zitten, heb ik gruwelijk onderschat. Daardoor heb ik niet alles kunnen doen wat ik me had voorgenomen, daardoor voelde ik me soms opgejaagd en daardoor liet de kwaliteit van de teksten soms te wensen over. Maar dat zij dan maar zo.

Ik geef volmondig toe dat ik van Venray en de Venraynaren (of op z’n minst een aantal) ben gaan houden. Is Venray dan echt het beloofde land? Nee. Is het gras bij de Venrayse buren dan groener, wat m’n onderzoeksvraag (wel een heel groot woord) was? Nee. Gaat er dan niets boven Horst-sweet-Horst? Ook niet. Ach, lees m’n verslagen er nog maar eens op na en trek, eventueel tussen de regels door lezend, zelf uw conclusies. Persoonlijk lijkt me in elk geval dat er aanzienlijk meer overeenkomsten tussen Venray en Horst aan de Maas zijn dan verschillen.

Twee weken geleden kocht ik in het plaatselijke VVV-kantoor een plattegrond van Venray. De voorzijde daarvan ziet er zo uit:

‘Venray stad in de Peel.’ Toen zag ik er een bevestiging in van de Venrayse grootheidswaanzin. Nu denk ik daar toch wat genuanceerder over. Venray heeft wijken met winkelcentra, Venray heeft leefbaarheidsproblemen, Venray is multicultureel, Venray heeft koffieshops. Allemaal dingen die Horst niet (of minder) heeft of is. ‘Horst is een groot dorp, Venray een kleine stad’, zei Mart, die de tweede dag op bezoek kwam in Casa Veni Vidi Venray. ‘Ja, zo is het’, ben ik nu geneigd te zeggen.

Tot slot wil ik graag mijn dank uitspreken aan iedereen die ertoe heeft bijgedragen dat Veni Vidi Venray voor mij iets onvergetelijks is geworden: van de ontwerpster van het Veni Vidi Venray-vignet tot mijn landlady, van de mensen bij wie ik thuis een hapje mee mocht komen eten tot de bezoekers van Casa Veni Vidi Venray, van degenen die het avondprogramma tot iets memorabels maakten tot degenen die me hetzij door een gesprek hetzij door een wandeling wegwijs maakten in Venray, van de inrichter van de etalage tot de mevrouw die op een middag de ramen kwam wassen. Heel in het bijzonder wil ik Cultura Venray (waaraan ik de eer – zo voel ik dat echt – van het zijn van artist in residence – te danken heb) bedanken, en dan met name Martin Manders en Sanne Aben.