5 RDSTY AU UPTEMPO ME

Deze foto stuurde ik vanochtend naar een goede bekende. Waarop zij – bepaald niet van de straat – vroeg van welke kunstenaar dit werk was. ‘Anonieme meester’, was ik geneigd te antwoorden. Of ‘De omstandigheden’. Of ‘De tijd’. Of ‘Het weer’.

Als dit werk (hierboven een ander fragment) in een museum voor moderne kunst zou hangen, zou ik er ongetwijfeld compleet van ondersteboven zijn. Het hangt alleen niet in een museum, het hangt, zo ontdekte ik vanochtend, aan een elektriciteitshuisje aan de Stationsweg in Venray, waar het onderdeel is van een veel groter geheel.

Evengoed ben ik er compleet van ondersteboven en evengoed kan het zijn gemaakt door een kunstenaar. Een kunstwerk is het sowieso. Los daarvan heeft het ook nog eens een betekenis, een diepere lading.

Elk affiche laat zijn sporen na. Die afzonderlijke sporen vormen samen niet alleen een visueel aantrekkelijk geheel, ze vertellen ook een verhaal. Het verhaal van de vermaaksgeschiedenis in een bepaalde omgeving in een bepaalde tijd. Zo vertellen al die snippers en snippertjes samen, op al dan niet officiële aanplaklocaties, het verhaal van Venrayse kermis, van het Bierfest in Merselo, van het motorcrossweekend in Wanssum, van Jera On Air in Ysselsteyn, van stockcarraces op Raceway Venray.

Om terug te komen op het begin: zo heel erg vreemd is het niet dat mijn goede bekende in het werk de hand van een kunstenaar vermoedde. Kunstenaars putten sinds een kleine honderd jaar inspiratie uit verweerde affiches. Holly Moors schrijft op Moors Magazine, zijn onvolprezen dagelijkse elektronische krant, dat Raymond Hains (1926-2005) de eerste was (klik ook hier): 

‘Zo was hij bijvoorbeeld gefascineerd door affiches en hun geschiedenis – dat wil zeggen: hoe affiches in korte tijd al door weer en wind, regen, scheuren en over elkaar plakken een geheel ander leven gingen leiden en er een compleet nieuw kunstwerk ontstond. Hains was de eerste die oog had voor dit soort gevonden kunst, en leerde daardoor anderen beter kijken naar de schoonheid van het verval in het dagelijkse leven.’